Iranian Futurist

– دهم فوریه 2017

به طور سنتی، نظام اسلامی "دهه فجر" را به لاف زنی و حمله به آمریکا و اسرائیل تخصیص می دهد. اما امسال در آستانه ی سی و هشتیم سالگرد فاجعه ی زایش رژیم، در مقایسه، نه تنها شرکت کنندگان زورکی کم تر، بلکه لحن سخنگویان بسیار ملایم بوده است. "رهبر" رژیم در پاسخ به تهدیدهای رئیس جمهور جدید و غیرقابل کنترل آمریکا، تقصیر روابط دشمنانه ی دو حکومت ایران و آمریکا را به گردن رئیس جمهور پیشین آمریکا افکند و خواستار شد که آمریکا در تشخیص دشمنان خود، دچار اشتباه نشود. اشاره او به مبارزه هردو رژیم بر علیه تروریسم اسلامی است (البته نوع شیعه آن استثناست) و از این رو نوعی اتحاد باید برقرار باشد. فرماندهان نظامی از قدرت ایران برای مقابله، بدون حمله ی سخت به آمریکا، سخن راندند. از همه مهمتر، پس از آزمایش موشک بالستیکی در یکشنبه گذشته، آزمایش بعدی را به موشکی با برد کوتاه و بدون قابلیت حمل جنگ افزار هسته ای، محدود کردند. همزمان، نظام و حتا رانده شدگان از قدرت خواستار شرکت هرچه بیش تر مردم در این مراسم، حتا باهمراه آوردن بنا به گفته جانشین فرمانده سپاه "کودکان پنج ساله" را به خیابان ها بکشند. درست در این زمان است که خاتمی، رئیس جمهور اسبق با طرح "آشتی ملی" خواستار شرکت پرشور ملت در این روز می گردد. در این مورد ویژه بنظر می رسد که نظام هنوز معنای "آشتی ملی" را درک نکرده است.
آشتی ملی نه میان گروه های گوناگون در داخل نظام با یکدیگر، بل میان نظام با ملت می باشد. دیگر کسی در ایران، پشیزی به آشتی میان مدعیان متعدد قدرت در داخل نظام که با هدف ترمیم پایه های از هم گسیخته نظام طرح شده، ارزش قایل نیست. هرچند حتا چنین طرحی که خواستار اتحاد و یکدستی میان بازیگران کنونی و سابق در کانون رژیم است و باید به سود آنان باشد، با اینحال با سرسختی بخش محافظه کار گرد آمده بدور رهبر نظام روبرو می شود و امکان اجرای آن هنوز روشن نیست. اما آشتی سیاسی واقعی میان بخش عملگرای رژیم که واقعیت های ایران را درک کرده اند، با ملت است که سال هاست خواستار جایگزینی اراده ملی با رژیم کنونی است. ملت دارای این توان است که هم اکنون نیز بدون جذب بخشی از نظام به چنین امری دست زند. در واقع این امکان سال هاست که وجود دارد و جوشش آن در سال 88 توان خود را نشان داد. این "آشتی" تنها بخاطر جلوگیری از خون ریزی است که در هنگام جابجائی رژیم، به نظر می رسد، به طور حتم "اجتناب ناپذیر" است. البته رژیم چنین القا می کند که بسختی در برابر امکان سقوط واکنش نشان خواهد داد و تلاش می کند سرنوشت عراق، سوریه و لیبی پس از فروپاشی خودکامگی، را در ذهن مردم زنده نگاه دارد. تغییر نظام در شرایط کنونی ایران با صلح، مسالمت و بدون خون ریزی به طور کامل امکان پذیر است. زیرا هر چه که زمان می گذرد، توان ملت افزایش و همزمان در میان نگاهداران رژیم و به ویژه سپاه پاسداران، این باور که نظام بیش از این قادر به نجات خود نیست، افزایش می یابد. ریزش میان بازماندگان اندک هوادار رژیم و پیوستن به ملت، به طور تصاعدی در حال انجام است. هرچه این ریزش افزایش می یابد، احتمال دگرگونی مسالمت آمیز در ایران افزایش می یابد. دیگر آنکه برخلاف عراق، سوریه و یا لیبی که در آنان گرایش به جدائی وجود دارد، در ایران ما با ملت طرف هستیم که در طبیعت خود گرایش به اتحاد دارد.
فرماندهان کنونی نظامی برخلاف فرمانده پیشین سپاه که از شکستن دست و بریدن زبان سخن می راند، در پیام های کنونی خود با ملایمت امکان وخیم شدن وضعیت اقتصادی، را هشدار می دهند. اشاره سپاه، نشان دهنده انتظار آنان در باره اقدامات تند ترامپ می باشد. در واقع نرمش کنونی رژیم و سپاه در برابر آمریکا، تنها بخاطر افزایش احتمال استفاده از قدرت، وسیله ی آمریکا است. به سخن دیگر، مانند سی و هشت سال گذشته، نظام اسلامی تنها زبان زور را می فهمد. این بار دیگر از پاسخ کوبنده متقابل رژیم خبری نبود و در واقع چنین بنظر می رسد که سپاه قدردان خواهد بود که اگر اقدام آمریکا به سخت شدن تحریم اقتصادی ایران محدود شود و به حوزه عملیات نظامی گسترش نیابد. درگیری سپاه با آمریکا، گرچه ملت ایران را به سوی اتحاد با نظام می راند، اما برای سپاه بسیار گران تمام خواهد شد. نخست آنکه بسیاری در حالی که آماده دفاع از سرزمین هستند، رژیم و سپاه را مسئول ایجاد جنگ ناخواسته دانسته که موقعیت تمامی دست اندرکاران را بشدت ضعیف خواهد کرد. چنین تحولی،بی شباهت به موقعیت روسیه تزاری در سال 1917 نمی باشد. از سوی دیگر، سپاه بیش از هر کس دیگر آگاه است که حتا در نخستین ساعات درگیری چنان آسیبی به توان دفاعی آن نهاد وارد خواهد شد، که دیگر جبران ناپذیر خواهد بود. به سخن دیگر، نهادی به عنوان سپاه پاسداران از عرصه سیاسی ایران پاک خواهد شد. حال چه اندازه سپاه به دشمن آسیب وارد خواهد کرد، دیگر در محاسبه ارزشی نخواهد داشت. به احتمال زیاد این حمله چون هدف اشغال سرزمین را همراه ندارد، ارتش در آن دخالت نخواهد کرد. همچنین ارتش آماده نیست که با شرکت در یک جنگ ناخواسته و برعلیه منافع ملی، دست به خودکشی زند. این فاجعه ای بسیار سخت و گران برای ایران خواهد بود. زیرا افزون بر کشته و خرابکاری مراکز ارتباطی و نظامی، دیگر نیروی مسلح دست نخورده، یعنی ارتش را مجبور به برقراری نظم و مبارزه با گردنکشان مدعی قدرت، مانند بسیج و یا تجزیه طلبان وابسته به قدرت های خارجی که جسور شده اند، خواهد کرد.
احتمال چنین تحولاتی اگر در مخیله ی افیونی نظام نباشد، به طور حتم در سپاه مطرح است. فرماندهانی که با شرکت در جنگ ایران و عراق و یا به صورت های دیگر به چنین مقاماتی رسیده اند، نه خواهان از دست رفتن موقعیت خود و نه شاهد از میان رفتن نهادی که سال ها در ایجاد آن نقش بازی کرده اند، نمی باشند. به عنوان یک اصل، فرماندهان نظامی، با آگاهی از واقعیت جنگ، آخرین گروهی هستند که آمادگی شرکت در جنگی که نتیجه آن مشکوک باشد را دارند، تا چه رسد به جنگی که در واقع فرستادن جوانان وطن به قربان گاه است. همزمان، گرچه تمامی کشورها جنگ را گزینه نهائی دست رسی به منافع سیاسی می دانند، آمریکا به ویژه پس از جنگ دوم جهانی ثابت کرده که با تکیه برقدرت شگرف نظامی، اقتصادی، سیاسی و فنی، ساده تر از دیگر قدرت های جهانی وارد جنگ می شود. دوری راه که به طور تقریب برای تمامی قدرت های دیگر در جهان، عامل بازدارنده برای عملیات جنگی دور از مرزها می باشد، در مورد این کشور صادق نیست. با تجربه جنگ های ویتنام، افغانستان و عراق (دو بار)، باید بتوانیم به این نتیجه برسیم که درست است آمریکا نتوانست تحولات آن کشورها را بنا به میل خود هدایت کند، اما ویرانی و خساراتی را که به وجود آورد، به نسل ها نیاز دارد که بشود جبران کرد. فرماندهان سپاه، یا با دنباله روی از نظام، خود و نهاد مربوطه را به گورستان برده و همزمان ایران را به لبه نابودی خواهند کشاند. یا برای نجات همگی، آنان چاره ای ندارند، بجز اینکه به طور آشکار عدم حمایت خود از نظام موجود را اعلان کنند.
تاروپودی که نظام اسلامی بدور خود پیچیده نه از راه سیاسی و نه از راه زور دیگر قابل حل نیستند. این رژیم نه مخترع خودکامگی بوده و نه راه های استفاده از زور برای ماندن در قدرت. بسیاری پیش از این رژیم، از این راه ها استفاده کرده اند که در نهایت از میان برداشته شده اند. جابجائی قدرت از راه آشتی ملی، یعنی کنار رفتن سردمداران نظام پیشین به سود برقراری اراده ملی در بسیاری از کشورها اتفاق افتاد و از خون ریزی و خرابکاری که می توانست بسیار گسترده تر باشد، جلوگیری کرده است. ما نمونه اسپانیا، آرژانتین، شیلی ... و در حال حاظر میانمار را پیش رو داریم. ما اجازه نداریم باور کنیم که ملت ایران با سابقه تاریخی قدیمی تر و فرهنگ رواداری جا افتاده تر از تمامی نمونه های آورده شده، در بالا قادر به تشخیص موقعیت خود نباشد. ما اجازه نداریم باور کنیم که نهادهای دیوان سالار و یا مسلح و یا مدنی موجود در ایران از نهادهای مشابه نمونه های یاد شده (البته در زمان خود) در سطح پائین تر و یا بی تفاوت به سرنوشت ملت قرار دارند. آشتی ملی، با دگرگونی رژیم حکومتی در ایران، امروز در دسترس می باشد و پس از سال ها مبارزه در نهایت ملت ایران قادر به رسیدن به هدف توامان استقلال و آزادی خواهد شد.
////////////////////////////////
۱ - رئیس جمهور جدید آمریکا، به طور آشکار از قصد خود برای درگیری با نظام اسلامی سخن رانده است. بازدید او از مقر فرماندهی مرکزی در تمپا در ایالت فلوریدا، تاکیدی براین امر است. بنظر می رسد وی بخاطر ایجاد اتحاد در داخل آمریکا و نشان دادن قاطعیت خود، مشتاق چنین امریست.

Iranian Futurist		Ayandeh-Negar
Welcome To Future		Tomorow is built today

	در باره ما	تماس با ما	خبرهای علمی	احزاب مدرن	هنر و ادبیات	ستون آزاد	محیط زیست	حقوق بشر	اخبار روز	صفحه‌ی نخست
	آرشیو	اندیشمندان آینده‌نگر	تاریخ از دیدگاه نو	انسان گلوبال	دموکراسی دیجیتال	دانش نو	اقتصاد فراصنعتی	آینده‌نگری و سیاست	تکنولوژی	از سایت‌های دیگر