این چه نوع تکریمی است؟
اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
[27 Feb 2009]
[ احمد زیدآبادی]
در ایران به ندرت کسی یافت می‌شود که در جریان جنگ هشت ساله بین ایران و عراق، برادری، دوستی، خویشاوندی و یا فامیلی را از دست نداده باشد.
از این رو، تقریبا همه مردم ایران نسبت به کسانی که در آن جنگ کشته، اسیر، مجروح یا معلول شدند، احساس احترام و دین میکنند، حتی آن دسته از افرادی که نسبت به ادامه جنگ در سال‌های بن بست آن، انتقاد و اعتراض دارند.
از نظر من، ادامه جنگ با عراق بخصوص از زمانی که در مورد نتیجه نهایی جنگ و اینکه نباید طرف برنده و بازنده‌ای داشته باشد، اجماعی جهانی صورت گرفت، موجه نبوده است. اما این انتقاد متوجه تصمیم‌گیران و فرماندهان ارشد است و نه نیروهای وظیفه یا داوطلبی که جان بر سر این ماجرا باختند و یا رنج اسارت و جراحت و معلولیت را به جان خریدند.
بارها نوشته‌ام که دهها دوست و خویش و آشنای من که در جبهه جنگ شهید، اسیر یا زخمی شدند، از نقطه نظر اعتقادی و سیاسی هیچ شباهتی به آنچه امروز عده‌ای ادعای آن را دارند، نداشتند و عموما از خوش قلب ترین و نیک نفس ترین شهروندان ایرانی بودند.
تکریم آن شهیدان البته وظیفه همه ماست، اما آیا آنچه این روزها به نام آنها انجام می‌شود، به واقع تکریم است یا تجارت سیاسی با خون آنان؟
چند سالی است که محافلی تحت نام تکریم شهیدان، اصرار دارند که بقایای شهدای گمنام را در مکان‌های عمومی از قبیل تفرجگاهها، میادین شهرها و دانشگاهها به خاک بسپرند.
طرح دفن اجساد در میدان‌های شهرها با واکنش شماری از چهره‌های سیاسی برجسته مواجه و در نتیجه رها شد. در پاره‌ای از تفرجگاههای پایتخت و شهرهای بزرگ این کار صورت گرفت و اینک این اقدام با سر و صدای بسیار در دانشگاههای اصلی کشور در حال انجام است.
چنین اقداماتی بدون تردید، ربطی به پاسداشت شهیدان ندارد، بلکه برنامه‌ای سیاسی برای فربه کردن نوعی ایدئولوژی است که در عرصه عمل با تنگنا روبرو شده است.
برای اینکه نشان دهم انگیزه این نوع تحرکات سیاسی است، از مدافعان این تحرکات می‌پرسم که:
در بین کشورهای جهان، کدامیک برای بزرگداشت شهدایشان اقدام به دفن آنها در محل‌های عمومی کرده‌اند؟
در تاریخ اسلام کجا سراغ داریم که پیامبر یا خلفای راشدین و یا امامان شیعه، خواسته باشند بقایای شهدای عصر خود را در معابر و مراکز عمومی به خاک بسپارند؟
وقتی چنین اقدامی نه در تاریخ مذهبی ما سابقه دارد و نه در بین دیگر ملت‌های جهان، اصرار بر انجام آن، چه انگیزه‌ای در بر دارد؟
حال، به فرض عده‌ای هم به هر دلیلی علاقمند به خاکسپاری اجساد شهیدان در محل خاصی باشند، آیا جلب رضایت افرادی که در آن محل زندگی، رفت و آمد و تحصیل میکنند، شرط انجام این کار نیست؟
به نظر من، اگر به فرض، مجموع دانشجویان یک دانشگاه خواستار دفن شهیدان در دانشگاه خود باشند، مانعی برای این کار نیست، اما اصرار عده‌ای اندک بر تحمیل نظر خود به اکثریت دانشجویان چه توجیهی دارد؟
ممکن است گفته شود که اکثریت دانشجویان دانشگاههای تهران، صنعتی شریف، پلی‌تکنیک و علم و صنعت با دفن شهیدان در دانشگاه متبوع خود موافقند. خب! اگر چنین است آیا نمی توان با برگزاری یک همه پرسی در سطح دانشگاه نظر مثبت دانشجویان را در این باره احراز کرد تا معترضان هم در مقابل این رفتار دمکراتیک تسلیم شوند؟
از این گذشته، اگر تکریم شهیدان به دفن آنها در مراکز عمومی حساس و مهم است، چرا اجساد را در محل هیئت دولت، مجلس شورای اسلامی، دفتر رئیس قوه قضائیه و سایر مراکز سیاسی و اداری کشور دفن نمی‌کنید و دانشگاهها را برای این کار انتخاب کرده‌اید؟
در شهر زادگاه من، سیرجان، پارک کودکی است که پس از انقلاب به نام پارک هادی نامگذاری شده است. این پارک از آنجا که روبروی سینما و مهمانسرای جهانگردی و دبیرستان ابن سیناست، محل مناسبی برای مطالعه دانش آموزان و بازی بچه‌ها و تفریح خانواده‌هاست.
من که در طول دوران دبیرستان، مشتری دائمی کتابخانه مستقر در پارک بودم، سال گذشته در سفرم به سیرجان، یاد دوران نوجوانی خود و در نتیجه یاد پارک هادی افتادم و از خانواده‌ام خواستم که دسته جمعی سری به آنجا بزنیم.
آنها به من گفتند که دیگر مدت‌هاست هیچ خانواده‌ای به پارک هادی نمی‌رود، زیرا در وسط پارک مقبره‌ای ساخته‌اند که سبب حزن و اندوه مردم و ترس و هراس کودکان می‌شود.
آنها راست می گفتند. وقتی به پارک رفتم کسی در آنجا حضور نداشت، فقط زنی با چادر سیاه بر روی مقبره وسط پارک نشسته بود و ناله می‌کرد.
دلم به حال زن سوخت و بیشتر از آن به حالی شهیدانی که در آن مقبره آرمیده بودند. آیا آنها رضایت داشته‌اند که یک پارک عمومی به علت دفن آنها در آن محل به منظقه‌ای متروک و حزن‌آلود تبدیل شود؟
ظاهرا آنها که در پی کاسبکاری سیاسی با خون شهیدان هستند، به رضایت شهیدان نمی اندیشند.
-------------------
۶ دیدگاه » بیان دیدگاه
۷م اسفند ۱۳۸۷ - محسن :
منطقی بود!
ممنون!
۷م اسفند ۱۳۸۷ - ناصر :
از لحن کلام و منطق قوی آن لذت بردم. اگر چه کاسبکاران سیاسی این مقالات را نمیخوانند ولی آنانکه بدنبال کشف حقیقت اند آگاه میشوند.متشکرم
۸م اسفند ۱۳۸۷ - امیرفرهنگ :
درود بر احمد زید ابادی.اقای زید ابادی جرا خودت را به کوچه علی چپ میزنی ؟اصولن اخوند با شادی مشکل داره وعاشق اندوه نوحه و گریه است. چرا؟چون نونش وقتی تو روغنه که امت اسلام بازار گریه خری را داغ میکنند…..یعنی هرچه داریم از مرده پرستی و گریه و ندبه وعزاداری است.دانشگاه و پارک حتما باید قبرستان بشوند .
۸م اسفند ۱۳۸۷ - امید(هنر هفتم) :
سلام آقای زیدآبادی
من همشهری شما هستم و اتفاقی اینجا مقاله تان را خواندم.راستش نظر من این است که جای شهدا در پارک ها و میادین و دانشگاه ها نیست.شهدا ارزشی والا نزد ما دارند و نباید اینچنین از خون آنها سو استفاده شود.درباره پارک هادی هم که گفتید تا حدودی با شما موافقم.مقبره شهدا جوی را بر پارک تحمیل کرده است اما یک نکته دیگر هم مهم است و آن هم این است که ما نباید فکر کنیم که چون شهدا اینجا دفن شده اند باید شادی را کنار بگذاریم.نمی دانم این اعتقاد شادی نکردن در حضور شهدا از کجا آمده است!! هر چند وقت یکبار دعای کمیل در کنار مقبره این شهدا برگزار می شود و به محض شروع مراسم پارک تقریبا خالی می شود.به هر حال ممنون از مقاله تان.شهدای ما احتیاج به در چشم بودن ندارند.اگر بخواهیم آنها را فراموش کنیم.اگر در اتاقمان هم دفن شوند…فراموش می کنیم.
یاد شهدا را باید جور دیگری زنده نگاه داشت . . .
۸م اسفند ۱۳۸۷ - پارتیا پرتو :
از شما که تجربه کافی دارید انتظارات بیشتری می رود آقای زید آبادی.
برای من سوال است که چرا به این موضوع اشاره نکردید که تلاش این مسئولین تواضن قوا در دانشگاههاست. چرا اشاره نکردید که اینکار را می کنند تا هر زمان که خواستند نیروهای بسیج و سپاه را به عنوان دیدار از مقبره دانشگاه وارد دانشگاه کنند و فضای دانشگاه را برای دانشجویان معترض به وضعیت کنونی دانشگاهها ترس ناک کنند؟ و سوالات دیگری از این دست من از شما انتظار بیشتری داشتم. به نظر من این مقاله در حد احمد زید ابادی نبود در حد سخنان اقای کروبی که می خواهند از اب گل آلود ماهی بگیرند بود.
۸م اسفند ۱۳۸۷ - بهداد :
من نمیدانم این چه کاریست که سوداگران سیاست بر آن اسرار میورزند. چرا پیکر مطهر پاسبانان مرز پر گهر را در کنار رهبران نظام به خاک نمیسپارند؟ تا اگر قرار به تکریم شهداست انها هم شهدا را تکریم کنند
مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان